PARADOJA ANCIANA
Abrigo y desnudez, paradoja anciana,
que invade espacios nocturnos
siempre vacíos... siempre dolientes.
Paradoja anciana, ancestral absurdo.
Lo que muere en los resabios
de luz de los vitrales, vidrio y plomo,
es vida que quiere quedarse
porque no sabe adonde ir.
Si pudiera despertarse con el roce
de esa luz y su capricho de quedarse
en los vidrios de colores,
podría irse en paz definitivamente.
Publicado en "De sentires y sentires" 2008
Submited by
Miércoles, Mayo 18, 2011 - 01:01
Poesia :
- Inicie sesión para enviar comentarios
- 1267 reads
other contents of Wences
Tema | Título | Respuestas | Lecturas | Último envío | Idioma | |
---|---|---|---|---|---|---|
Poesia/Dedicada | DE EMBOSCADAS Y FANTASMAS | 0 | 2.374 | 05/17/2011 - 22:01 | Español | |
Poesia/Tristeza | AUNQUE YA LO SEPAN | 0 | 1.757 | 05/17/2011 - 21:55 | Español | |
Poesia/Dedicada | MIS TIEMPOS PERDIDOS | 0 | 2.196 | 05/17/2011 - 21:53 | Español | |
Poesia/Dedicada | SONRISA DE CHOCOLATE | 0 | 1.817 | 05/17/2011 - 21:52 | Español | |
Poesia/Dedicada | VISIONARIO | 0 | 2.390 | 05/17/2011 - 21:50 | Español | |
Poesia/Dedicada | UN CLARÍN | 0 | 2.154 | 05/17/2011 - 21:48 | Español | |
Poesia/Dedicada | LA ÚLTIMA NOCHE DE MI PADRE | 0 | 2.156 | 05/17/2011 - 21:47 | Español | |
Poesia/Meditación | NOCHE BUENA | 0 | 2.222 | 05/17/2011 - 21:44 | Español |
Add comment