PARADOJA ANCIANA
Abrigo y desnudez, paradoja anciana,
que invade espacios nocturnos
siempre vacíos... siempre dolientes.
Paradoja anciana, ancestral absurdo.
Lo que muere en los resabios
de luz de los vitrales, vidrio y plomo,
es vida que quiere quedarse
porque no sabe adonde ir.
Si pudiera despertarse con el roce
de esa luz y su capricho de quedarse
en los vidrios de colores,
podría irse en paz definitivamente.
Publicado en "De sentires y sentires" 2008
Submited by
Miércoles, Mayo 18, 2011 - 01:01
Poesia :
- Inicie sesión para enviar comentarios
- 4448 reads
other contents of Wences
Tema | Título | Respuestas | Lecturas |
Último envío![]() |
Idioma | |
---|---|---|---|---|---|---|
Poesia/Dedicada | DE EMBOSCADAS Y FANTASMAS | 0 | 8.173 | 05/17/2011 - 22:01 | Español | |
Poesia/Tristeza | AUNQUE YA LO SEPAN | 0 | 5.270 | 05/17/2011 - 21:55 | Español | |
Poesia/Dedicada | MIS TIEMPOS PERDIDOS | 0 | 5.332 | 05/17/2011 - 21:53 | Español | |
Poesia/Dedicada | SONRISA DE CHOCOLATE | 0 | 5.181 | 05/17/2011 - 21:52 | Español | |
Poesia/Dedicada | VISIONARIO | 0 | 6.456 | 05/17/2011 - 21:50 | Español | |
Poesia/Dedicada | UN CLARÍN | 0 | 7.504 | 05/17/2011 - 21:48 | Español | |
Poesia/Dedicada | LA ÚLTIMA NOCHE DE MI PADRE | 0 | 5.078 | 05/17/2011 - 21:47 | Español | |
Poesia/Meditación | NOCHE BUENA | 0 | 5.879 | 05/17/2011 - 21:44 | Español |
Add comment