O GRITO DA TERRA

AHINSA!

Desde as eras primitivas
a Terra se nutre
do fluido cósmico
que abre-lhe entranhas,
percorre-lhe inteira.
Na etérea poeira
de luz das estrelas
o fluido lhe vem.
Inunda-a de vida
esse mágico bem.
O sangue dos seres
que surgem e passam
Gaia o transfunde
noutros que, em ciclo
ascendente, sustém.

O espírito de Gaia
canta na Natureza
a música do Infinito.
Em culto à beleza,
exalta essa Fonte
da Vida que a anima.
e que  ela sublima
ao multiplicá-la
no espaço irrestrito.

Mas traz no seu canto
uma ária bem triste.
Sofre os excessos
dos filhos ingratos.
Está no limite.
Dá mostras de seus
sucessivos maus tratos.
Lamentavelmente,
comovem a poucos,
por certo, aos melhores
os duros apelos que emite.

Gaia está farta de sangue,
farta dos homens, talvez,
porque não cessa a ganância,
porque não cessa a violência ,
esses cancros resultantes
da insensatez.

Ciclônico éolo a bramir,
convulsiona o oceano,
rebenta do solo, feroz. 
Sofrem-lhe muitos a fúria.
Ouvem-lhe muitos a voz.

Há os que riem e bebem e comem,
com as mãos manchadas de  sangue.
Sabem que a Terra prescinde do homem.
Nenhuma voz os confrange.

(Da coletânea “ESTADO DE ESPÍRITO”)
................................................................................................................................................................

AHINSA! (En Esperanto)

Serĝjo de Sersank

De la primitivaj tempoj -
kia profunda mister’! -
el kosma emanaĵo,
kiu  plene ĉirkaŭas
kaj ĝin trapenetras, 
nutriĝas  la Ter’.

Simile al l’etera pulvo,
devenas tiu ĉi fluido                       
el la senfina stelar’
kaj ĝi alportas la vivon -
miraklo ja sen kompar’. 
                                
La sango de ĉiu estaĵo,
tuj naskita jam  pasanta,
transfuzas Gaja en aliaj,
tio ĉi en ciklo kreskanta.

Tial, la animo de Gaja
aŭdigas en la Naturo
la muzikon de l’ Senlim’.
Tiele, ŝi laŭdas la dian belecon
de l’ Vivofonto kiu vigligas ŝin
kaj kiu sublimigas ŝî per disdonad’
en ritmo intensa,
eble sen fin’.
                                                  
Tamen, la kanto de Gaia
nune fariĝas ia tristega ario.
Pro tio ke agresojn de nedankaj filoj
jam multe suferas,
nun ŝi kantadas en frua agonio.                                         
                                                 
Ve, bedaŭrinde, nur kelkajn homojn
la plibonajn, certe, kortuŝas  la petoj,
kiujn, averte, elĵetadas  ŝi .
                                                              
Jam Gaja satiĝis je sango.
Eble je la homoj ankaŭ  satiĝas,         
ĉar  ne ĉesiĝas la homa perforto,
eĉ la homa ambici’ ne ĉesiĝas.
Ho, furnaj ŝankroj de l’ homa nesci’!

Ciklona Eolo, blekante feroca,
diskrevas el  la subgrundo,
agitas la maron, subite.       
Multaj suferas sian furozecon,
multaj aŭdiĝas  sian voĉon, aflikte.

Ja multaj malgraŭe
ridegas kaj drinkas kaj manĝas,
je sango malpurajn havante la manojn .
Tiuj sciadas: la Ter’  sin aranĝas:
neniel bezonas la homojn.
Tamen, nenia voĉ’ ilin tuŝas.
Nenia far’ ilin ŝanĝas.

(El la poemaro “SPIRITOSTATO”)